Birbirinden Ahlâklı İki Yazı

Malûm, şu yaşadığımız koşullarda mutlu, keyifli, yüksek moralli olabilmek oldukça zor. Çok ufak şeylerle mutlu olmaya çalışıyoruz. Derken…

Çok ilginç bir şey oldu ve bir iki saat arayla internette farklı iki yazıya denk geldim. Biliyorsunuz, yetmez ama evet konusu neredeyse bu bloğun ve benim uzmanlık alanım haline gelmiş durumda. Ama YAE’ci kanat büyük ve derin bir sessizliğe gömülmüş olduğu için, şöyle ağız tadıyla çarpışılacak bir yazara, üzerinde kıyasıya tartışılacak, eleştirilecek bir yazıya rastlamak ne mümkün. Dolayısıyla bu iki yazıyı art arda görünce, kulaklarımda farklı müzikler çınlamaya başladı.

Bir yanda “yine de şahlanıyor aman, yandım da kolbaşının kır atı” (faşistiz ya), diğer yanda bütün ihtişamıyla “1812 Uvertürü”, farklı bir yönden “Enternasyonal” (bana her zaman çok gaz verir), son olarak da “gün doğdu hep uyandık” marşı.

Kabul edersiniz ki, yerimde duramaz oldum. Sanırsınız ki, yıllardır görüşmediğim arkadaşlarım gurbetten gelmişti. Onları en iyi şekilde karşılamalı ve ağırlamalıydım. Ama sırayla…

Yazıların tarih bakımından ilki Agos Gazetesi’nde Ohannes Kılıçdağı’nın “Muhalefet Şerhi” adlı köşesinde “Allah bu millete bir daha ‘yetmez ama evet’ yazısı yazdırmasın” başlıklı ve 22.02.2018 tarihli yazısı. Ama ben onu ikinci sıraya alıp, Mustafa Paçal’ın P24 Blog Bağımsız Gazetecilik Platformu (daha önce görmediyseniz bir göz atın, kimler kimler var o platformda) adlı sitedeki 03.03.2018 tarihli yazısını öne almaya karar verdim.

Paçal, bunun yazarı

 Zaten cevabı da kısa olacak, ayrıca biraz daha basit. Yazının uzun bir başlığı var: “Bir yetmez ama evet’çinin itirafları-Bir gün olsun, AKP şu işi de doğru yaptı diyebildiniz mi?”

Çok etkileyici. Önce heyecan yaratıyor, bir YAE’ci itiraf ediyor diye. Ardından bir sorgulama. İnsan panik oluyor, acaba böyle bir şey mi yaptım diye. Kısa bir hesaplaşma sonrasında cevap “yapmadım” olursa, bu sefer bir azap saldırısı geliyor: “Acaba neden yapmadım?”. Neyse bunları çabuk atlatıyor ve yazıya dalıyorsunuz.

İlk paragrafların akışında bir ikilemle karşılaştım. Üslup biraz mizah kokuyordu. Acaba ben de öyle mi yapsaydım? Yazıyı biraz daha okuyunca ciddi davranmak gerektiğine karar verdim, çünkü bu konuyu mizah çerçevesi içinde ele aldığınızda zaten yüzsüze bağlamış olan YAE’ci tarafın iyice yüzsüzleşmesi durumu olabiliyor.

Neyse zaten Bay Paçal da birkaç paragraf sonrasında ciddiyete dönüyor ve YAE tavrını neden benimsediğini anlatıyor.

Önce “bir fikr-i istikameti”nin özetini veriyor. Soldan gelmiş, demokrat olmuş. Burada kendisinin vermediği bazı kariyer bilgilerini de vermek gerekiyor. Hak-İş Genel Sekreter Yardımcısı ve Hak-iş Genel Sekreteri olarak görev yapmışlığı var. (YAE savunmak ilginç kişilere kaldı, P24'ün de yazarı).

AB kriterleri ölçüsünde bir demokrat. Bu nedenle 2001, 2004 ve 2010 değişikliklerini desteklemiş. Anayasa ve yasaların AB müktesebatına uygun olmalarını önemsemiş. Dahası, 16 yıllık AKP döneminde ve öncesinde desteklediği ve YAE dediği başka kararları da olmuş. RTE’nin şiir nedeniyle hapse atılmasına ve siyasetten yasaklanmasına karşı çıkmış, daha önce yapılan 28 Şubat post-modern darbeye hayır demiş.

2005’te AKP’nin ülkeyi AB ile tam üyelik müzakerelerine getirmiş olmasına tam destek vermiş. E-muhtıraya karşı çıkmış, AKP’nin tavrını alkışlamış. AKP’nin kapatılması çabalarına karşı çıkmış. “Çözüm süreci”ni desteklemiş. AKP’ye karşı demokratik ve hukuki olmayan yaptırımlara karşı çıkmış.

Nihayet geliyor “şu 2010 referandumu meselesine… Referanduma sunulan anayasa paketinin öne çıkan yanında yargı yönetiminin yeniden düzenlenmesi var”mış.

Aslında asıl tezgahı da fark etmiş, ama tam anlayamamış Paçal. Öbür YAE’ciler, yok “ombudsman”, yok “bireysel başvuru” gibi konulara da takılmışlardı. Bay Paçal tabii ki “evet” oyu vermiş, yani “yetmez ama evet” bağlamında.

Sonra Ne Olmuş?

“Sonra ne oldu; AKP’nin devlet etkisi üzerinde siyasi etkisi arttıkça  ve daha çok devlete benzedikçe ve bugün devletin kendisi oldukça bu pembe tablo giderek kötüleşmeye başladı”.

Hadi canıııım! Nereden kapılıyorsunuz bu vehimlere?

Bu işin buralara geleceğini yıllar önce bire bir söylemiş, tarif etmiş birileri mi vardı yoksa?

Dilerim onlara “postal yalayıcı”, “darbeci” hatta “faşist” filan dememişsinizdir. Çok ayıp olurdu.

Bakın şimdi bu tespit önemli:

“Bugün artık ne o gün ‘yetmez ama evet’ dediğimiz AKP ve ne de o günkü Erdoğan var. Bugün tüm siyasi, ekonomik ve toplumsal göstergeleri olumsuz yönde bozulmuş ve bölgesinde dünyada itibarı kalmamış bir Türkiye var”.

Şimdi Paçal’ın vurucu soruları geliyor. Kime mi? YAE’cileri eleştirip kınayanlara, bize.

“Siz ‘yetmez ama evet’çilerin destek olduğu bu gelişmelere destek verdiniz mi? Bir gün olsun, AKP şu işi de doğru yaptı diyebildiniz mi? Aynı kaygı ve görüşleri yukarıda saydığım siyasi gelişmeler karşısında duydunuz mu? 2011 öncesi AKP’ye karşı yapılmak istenen anti-demokratik girişimlere ‘oh olsun’ demediniz mi?”

Şimdi tüm yazının doğru tek fikri patlıyor.

“Bunları yapmadıysanız, biz sizin gibilerle aynı fikr-i istikamette değiliz demektir. Biz başka dünyaların insanlarıyız…”

“Yani biz hükümetlere, partilere siyasi ve ideolojik körlükle bakmıyoruz. Bu bakışın yararına inanmıyoruz. Geçmiş bu körlükle bakmanın sonucu olan çeşitli düşmanlıklarla dolu, bundan ibret alıyoruz.”

“Bugün yine Türkiye’nin yeni demokratik anayasaya kavuşmasını, bölge ülkeleriyle savaş değil iyi komşuluk ilişkileri geliştirmesini, AB ile yeniden müzakerelere geri dönülmesini, toplumsal barış için Kürt sorununun çözüme kavuşturulmasını, OHAL’in kaldırılmasını ve tüm milletvekili, belediye başkanları, gazeteciler, akademisyenler ve siyasi mahkûmların serbest bırakılmasını ortaya koyan bir siyasi irade görürsek yine ve yeniden ‘yetmez ama evet’ demeye hazırız.”

Kendinizi kollayın, vurucu soru geliyor:

“Siz buna hazır mısınız?”

Kullanışlı Aptallar

Biliyorsunuz, bu YAE meselesi çıktığından beri YAE’cileri bir siyasal terminoloji terimi ile “kullanışlı aptallar” olarak adlandırıyoruz. İtiraf edeyim, Mustafa Paçal’ın bu yazısını okuyana kadar ben bu terimi herhangi bir derecelendirmeye tabi tutmadım. Bugün farkettim ki, bu YAE’ciler aslında çok geniş bir yelpazeyi kaplıyorlar. 

Biraz açalım. Yelpazenin bir ucunda YAE’ci olduğu için dış seyahatlere, gezilere götürülen, cebine harçlık konan, hatta ev, yalı alabilenler var. Bunları “kullanışlı” kanat olarak adlandırabiliriz. Diğer uçta ise kullanışlı olup olmadığı ya da ne kadar kullanışlı olabileceği önemli olmayan “aptallar” var. Yelpazeyi de bu iki kavramın düzeyine göre sıraya dizilmiş elemanlar oluşturuyor.

Mustafa Paçal’ın yazısını (bu derecelendirme nedeniyle) ciddi bir eleştiriye tabi tutmak istemiyorum. Ama bir yandan da onu meşgul edebilmek, bir daha böyle yazılar yazma hevesinden vazgeçirebilmek için çok detayda kalmış (sadece simgesel) bir konuda bir soru sormak istiyorum. (Bu soru tüm YAE’cilere).

Bir dolu uygun tören salonu olan Avrupa’da, Türkiye Cumhuriyeti ile Avrupa Birliği arasındaki üyelik müzakerelerinin başlatılmasına yönelik imza töreni, kimin dev heykelinin eteklerinin dibinde düzenlenmiş olabilir ve neden?

Son Olarak

Paçal’ın son sorusuna cevap vermek istemiyorum, hani hazır olup olmadığımıza dair soru var ya, ona. Ama küçük bir ipucu vereyim, sıraladığı sorunların çözümü, özellikle de bu coğrafi bölgede ve gelinmiş olan bu noktadan sonra, onun hayal edebileceği partiler ve mücadele yöntemleriyle gerçekleşemez. Başka (ve maalesef çok daha sert) yollara mecbur olunacaktır.

Haa, bu noktada da (son zamanlarda çok güldüğüm bir ifade ile) Mustafa Paçal ve yelpazesindeki insanların diyecekleri, çok da fifi.

Sıra Kılıçdağı’nda

Yazılar arasında aslında bir hafta var, ama ben tesadüfen aynı gün okudum. Birincisi 22.02.2018 tarihli Agos Gazetesi’nde “Muhalafet Şerhi” adlı köşesinde Ohannes Kılıçdağı’nın yazısı: “Allah bu millete bir daha ‘yetmez ama evet’ yazısı yazdırmasın” idi.

Kılıçdağı da Agos'ta yazıyor

Yazının başlığındaki bu duayı anlayabilmek için son paragrafa hatta son satıra kadar okumak gerekiyor. Yazının sonunda bu duayı değerlendireceğim.

Okuyanlarınız bilir, bir diziye başlamıştım. Siyasal ahlâk üzerine. Bu yazı nedeniyle ara vermiş gibi oluyorum, çünkü bu planlı değildi. Ama Kılıçdağı’nın yazısında da siyasal ahlâk (özellikle de YAE’ci siyasal ahlâk) bakımından eleştirilecek o kadar çok nokta var ki, bu yazı da sanki dizinin bir parçası (4.bölüm) oluverdi.

Kılıçdağı’nın ilk tespiti ve eleştirisi, onun ifadesiyle “yetmez ama evetçilere ölüm’ histerisi” içinde olanların, bir torba yapıp, “AKP iktidarına ucundan kıyısından ‘bulaşmış’ herkesi onun içine atıp” vurmaya başlamaları. Bu tavrın başlangıcını 2010 öncesine de yayıyor ve AKP’nin herhangi bir icraatına ufacık bir onay verenlerin bile bu torbaya atıldığını iddia ediyor. 

Halbuki ona göre “kişinin sadece 2010 referandumundaki pozisyonuna değil, 2002’den bu güne kadar belli momentlerde aldığı pozisyona bakarak değerlendirme yapılmalı” imiş. Çok hoş, “bak bakalım adam Gezi’de, 17-25’te ne demiş mesela?” “Ama o zor tabii, onun  yerine ‘siiiiz’ diye esip gürlemek kolay”.

Bu birkaç alıntı bile beni benden almaya yetti aslında. Farklı müzikler gene yükseldi. Bir yandan da tam anlayamamış olmanın korkusunu da yaşamadım diyemem. Aklıma, Hüsnü Mahalli’nin “bundan bir şey anladıysam Arap olayım” lafı da geldi. Çok derinlerden de birkaç Dombra notası duyar gibi oldum.

Anlayabildiğim kadarıyla Kılıçdağı’nın istediği şöyle bir şey:

Önemli bir insan grubunu teker teker ele alacağız. “Ohannes, YAE dedi, Gezi’yi destekledi, 17-25’te ne tavır alacağını bilemedi”, “Murat referandumda YAE’ci idi, Gezi’ye karşı çıktı,….”, vb. Demek ki, bunlar aynı torbaya konulamaz. Ayrı ayrı nitelendirmek ve adlandırmak gerekir. Bir de tabii bu tavırların ölçüleri, gramajları var. YAE’yi ölümüne desteklemiş birisiyle, “YAE diyeyim bari” diyen bir elemanı aynı torbaya koymak, fevkalade ayıptır, hatta faşistlik olduğu bile söylenebilir (Ohannes’in arkadaşları bu damgaları çok kolay ve hatta severek vurdular).

Bir ufak alıntı daha: “AKP’nin ‘liberallerden’ aldığı destek, bu grubun etkisi niceliğine göre asimetrik olsa da, etkenlerden sadece birisidir, en etkilisi de değildir.” Tevazu mu bu? Hatırlayalım, RTE, balkon konuşmasında YAE’cilere özel olarak teşekkür etti. Ayrıca herhalde bu desteğe çok önem veriyorlardı ki, bir süre sonra İstanbul İl Başkanı Aziz Babuşçu, “size artık ihtiyacımız kalmadı” dedi. Yani AKP onları sessizce terk etmedi, kendini ilan etmek zorunda hissetti. Demek ki, bir vicdani bir borcun varlığını inkar edemedi. 

Kılıçdağı’ya göre “Cumhuriyet’in kuruluşundan 2002’ye gelene kadar ülkenin çözemediği temel sorunların, devlet-toplum ilişkisinin AKP’nin iktidara gelişindeki rolü neydi” vb. “soruları sormadan, tek değişkenli, süfli analizlerin ötesine gidilemez”miş. Kangrenleşmiş sorunların 2002’den evvel olduğunu, AKP’nin gelişine bunların yol açtığını söyleyenlere de bu YAE karşıtları “hemen bugün ne kadar kötü durumda olduğumuzu anlatmaya başlıyorlar¨mış.

(Şimdi ufak bir itirazım var. Neredeyse her bir YAE’cinin ayrı ayrı değerlendirilmesini öneren Kılıçdağı, en ufak bir tereddüt göstermeksizin tüm YAE karşıtlarını aynı torbaya atabiliyor.

Mutad ortalamadan biraz az okunan geçen yazımda Murat Belge de benzer bir ahlâki (!) yönteme başvuruyor ve kendi görüşü dışındaki herkesi “reddiyeci” olarak adlandırıyordu. Aslında buna da şükür, eskiden herkese Makyavelist derdi.)

Bak şu densiz YAE karşıtlarına! CHP’yi unuttunuz mu yoksa? Her melanetin müsebbibi o değil mi? Eyyy Kılıçdaroğlu! Hele o askeri vesayet! Ulaaaan, Sabih Kanadoğlu!

“Sözkonusu cenahın savlarından bir tanesi de ‘AKP’nin hep aynı olduğu” imiş. Halbuki AKP kurulalı on altı- on yedi yıl olmuş. İllaki değişmiş olmalıymış. “Ne kadar aynı kaldığı, ne kadar değiştiği, değişimin sebepleri ciddi bir araştırma konusu” imiş.

Araştır anacım, kim tutar seni? Ama araştırmaların sırasında ‘nihai çözüm’ için kapına gelenler olursa, sakın benden yardım bekleme. Diğer araştırmacı yoldaşlarına seslen. Belki birkaç kişi buralarda kalmış olabilir.

Kılıçdağı’nın Önemli Tespitleri

“Tabii ki… Bugün özellikle demokrasi, hukukun üstünlüğü, özgürlükler söz konusu olduğunda 2002’den daha kötü durumdayız. Birçok gösterge, endeks bunu ortaya koyuyor. Fakat, Türkiye’nin 2002 ile günümüz arasında o aynı endekslerde 2002 öncesinden daha yüksek sıralarda olduğu da oldu. Kaldı ki, bugün o endekslerde dibe vurduysak, herhalde AKP ilk dönemlerinde AB’ye uyum yasaları çıkardığı ve bu başka kesimlerce desteklendiği için vurmadık. Evet, bugün Türkiye berbat bir durumda ama bu, 2002’den önceki yanlışlıkları, eksiklikleri ortadan kaldırmıyor, doğru yapmıyor.”

Açıkçası bu kadar sabır ve gayret yeter. Kılıçdağı’nın yazısının henüz yarısına bile gelemedik. Zaten bitirmek diye bir şart da yok. Buraya kadarki kısmı için söyleyebileceklerimiz, bence yeterli olacaktır.

Öncelikle şu araştırma meselesi. Aslında yukarıda da gerekeni söyledim, ama bir yanını daha kuvvetli vurgulamam gerekecek. Bugün gelinmiş olan noktada, bir yanda demokratik, dürüst bir seçim ihtimalinin şüpheyle karşılanmakta, diğer yanda AKP’nin seçimi kaybetmesi halinde iktidarı devretmeyeceği ihtimali yüksek sesle ifade edilmekteyken, farklı bir deyişle bir iç savaş flu da olsa görülebilmekteyken, birisi ya da birileri ortaya çıkıp, “önce şunu, bunu araştıralım” derse, kimse benden bunu masumca bir hata olarak karşılamamı bekleyemez. Bu konuda söz bu kadar şimdilik.

“AKP’nin Hep Aynı” Olduğunu mu Söylüyoruz?

Kılıçdağı’na göre öyle yapıyormuşuz. Eleştiri amaçlı bir yazıda bazı kişilerce başvurulan masumiyet sınırları dışında bir ifade tarzı. Sizin söylemediğiniz bir ifadeyi kendilerine göre yazarlar, sonra onu eleştirirler. Adeta sizi mahvederler. Burada da durum o.

Düşünce sistematiğini değişim üzerine kurmuş insanlar karşısında bu yollara sapmak, en hafif ifadeyle acziyettir. AKP, yaşadığı 15-16 yılda tabii ki büyük değişim geçirmiştir. Bunun olmadığını söyleyenleri en iyimser tahminle rüyanızda duymuş olabilirsiniz, üzerinizi dikkatli örtün.

Değişmediği söylenen AKP değil, kuruluşundan bu yana ufak geri çekilmelere rağmen vazgeçmediği hedeflerdir. Bunu görmek için de yalnızca AKP’ye bakmak gerekmez, tüm Dünya’da, özellikle de bölgemizde İhvan vb. Siyasal İslam felsefesini benimsemiş onlarca partiye, onların pratiklerine bakmak yeterlidir. Zaten bunu yapmamış olan kargalar yüzünden tüm YAE'cilerin burunları maluma saplanmıştır.

Aynı paragrafta vakıflar, zina vb. konularda yazılmış olanlar, yine laf cambazlıkları içeriyor. Fazla demagoji var. Açıkçası uğraşmak istemiyorum. Eminim, okuyan YAE’ciler bile ayıplayacaklardır.

Sonraki uzun paragraf ise, aslında her biri uzun birden fazla cevap yazısını hak ediyor. Şimdi bir özet geçeyim de, belki ileride vaktim olur onunla oynamaya.

Bu Liberaller AKP’yi Neden Desteklediler?

Bir diğer paragrafta cevaplanması istenen soru ise, “peki, AKP neden, toptan ve hatalı bir şekilde ‘liberaller’ olarak adlandırılan bir gruptan destek gördü?” Kılıçdağı, pek yerinde bir ifadeyle “bu sorunun yanıtı çok ayrıntılı olarak verilebilir ama kısaca şöyle açıklanabilir” demiş ve (gerçekten çok komik) ayrıntılı bir Türkiye sınıfsal analizine girişmiş.   

Upuzun paragrafta kendi sorusunun cevabı olabilecek noktaya gelebilmek için, bir dolu çam devirmiş. Kötü niyetli bir eleştirmen o paragraftan çok hatalı tespitler çıkarabilir. Ama bence daha vahim olan nokta, doğru analiz yapılmadığı için YAE’cileri biraz aptal yerine koyması. Çıkış noktası olarak yine kandırılmışlık, tarih bilgi ve bilinci eksikliği (tabii bunların hepsi gizli) vb.

Kafasının iyice karıştığı bir noktaya da işaret etmeliyim. Bunu da komik olarak niteleyebiliriz, ama aslında çok acıklı. Kılıçdağı diyor ki: (İşin ilginç tarafı, ‘düz’ evet diyenler, “yetmez ama evet” diyenler kadar hatta hiç hedeflerinde değiller. Onlarınki daha mı az evet? Hayır, ama görünür değiller ve “yetmez ama evetçiler” kadar sayıca az ve onlar kadar güçsüz değiller, dolayısıyla günah keçisi olmaya müsait değiller.)

Yemin ederim, ilk okuyuşumda bu “düz evet diyenler” ifadesini “boykotçular” filan gibi algılamak istedim herhalde. Bir kez daha okumam gerekti.

Sayın Kılıçdağı! Dikkatinizi şiddetle çekmek isterim, “düz evet diyenler” ile YAE’ciler olarak kendinizi nerdeyse özdeşleşmiş görüyorsunuz bilinçaltınızda. “Neden bize vuruyorlar da onlara dokunmuyorlar?” sorusu, bu özdeşleşmenin, eş görmenin açık bir kanıtıdır. Onlar AKP seçmeni yahu!

Nasıl anlatmalı bilemiyorum

YAE tavrını eleştirenlerin hemen hepsi şu veya bu ölçüde solcu, ama mutlaka demokrat nitelikli insanlardır. Onların “düz evet diyenlere” karşı yaptıklarına, şu veya bu ölçüde mücadele denir. YAE’cilerle ise mücadele etmezler. Onları kitleler önünde eleştirirler ve sonrasında tarih önünde mahkûm ederler (bu kalıbı da pek severim). Onları Merdan Yanardağ kardeşimin pek yerinde kullandığı “Liberal İhanet” tanımıyla baş başa bırakırlar. Çok daha önemli işleri vardır ve olacaktır.

AKP’nin “liberaller” tarafından neden desteklendiğine gelince. Bu, gerçekten çok kapsamlı bir konu. Çok istenirse sayfalarca yazabilirim. Çünkü cevapları gerçekten bildiğime inanıyorum. Ama ben bu gelinmiş olan noktada, bu cevapları benim yerime tek tek YAE’cilerin araması gerektiğine inanıyorum. Önemli ve aslında yeterli başvuru kaynağı, “Liberal İhanet”, Merdan Yanardağ, Kırmızı Kedi Yayınevi).

Sonuçta gelecek tehlikeler konusunda onları defalarca uyarmış olan solcu, demokrat vb. insanlara sağcı, dinci, İhvancı iki örgütü tercih etmiş, bu uğurda cansiperane mücadele vermiş, yıllara dayalı dostluklarını, yoldaşlıklarını çöpe atmakta tereddüt etmemiş bir bünye söz konusu.

İşin YAE’ciler açısından beter yanı ise, yaşanmış ve (bence) yolları kendilerince döşenmiş büyük yanılgıya karşılık, “faşist” bile demekten çekinmedikleri insanların tartışmasız haklı çıkmış olmaları.

Bunları yazdıktan sonra yazının devamındaki lagalugaya (belki kötü bir ifade, ama bugünden bakılınca “HSYK şöyle olmuş, Anayasa Mahkemesi böyle yapmış, tabii böyle bir yazının olmazsa olmazı CHP şu haltı yemiş vb.) pek takılmak istemem.

Yani gelinmiş olan bu koşullarda, Orhan Gazi Ertekin gibi şıracı şahitlerle haklı çıkmaya çalışmak bozacılara bile yakışmaz. “Biz o zaman haklıydık” edebiyatı yapmak, oldukça abes kaçıyor. Siz bunları bırakın da, gelen fırtınada ne yapacağınızı hesaplayın. Farkındasınızdır, sayınız da firarlar nedeniyle azaldı.

İyisi mi, Sn. Kılıçdağı’nın son paragrafı ve onun üzerine bir iki cümleyle bu uzun yazıyı bitireyim.

“Velhasıl, her konu gibi AKP’nin on altı yıllık iktidarını da somut illiyet bağlarıyla, kronolojisi içinde, çok değişkenli, çok aktörlü, teleolojiden uzak tartışabilirsek ancak bir faydası olur. Yoksa, zihnimizde mahkeme kurup, ona buna cezalar yağdırmak, bunu yapana kısa vadeli psikolojik bir rahatlama sağlar belki ama girdiğimiz sarmaldan çıkmamıza faydası olmaz.

Allah bu millete, onun içinde de bana, bir “yetmez ama evet yazısı” daha yazdırmasın. Amin!”

Yukarıda da vurgulamaya çalıştım. Çok kapsamlı bir tartışmanın çok yararlı olacağı inancında değilim, hele en çok on sekiz aylık bir süre söz konusu olduğunda, böylesi bir tartışmayı hele hele YAE’cilerle yapma ihtimalimiz hiç yok.

Mahkemeleri zihnimizde kurmuyoruz, yazıyoruz, söylüyoruz. Bununla bağlantılı bir psikolojik rahatlamaya ise hiç ihtiyacımız yok. Tabii, bir miktar kızgınlığımız, bir miktar kırgınlığımız var. Bu kadarı her ihanet vakasında olur. Ama Kılıçdağı’nın şahsında tüm YAE’cileri temin ederim, girdiğimiz bir sarmal da söz konusu değildir.

Duanıza gelecek olursak, yaptığım tefekkür çalışması sonucunda kendi adıma kabul etmemeye karar verdim. Gerekirse gerekeni yazarız.

“Ceterum censeo Carthaginem esse delendam...”

“Bana soracak olursanız, Kartaca mutlaka yıkılmalıdır.”

“Si vis pacem, para bellum”

“Barışı istiyorsan, savaşa hazır ol”