Bitmeyen Şarkı

Geçen iki yazıda Kürt hareketi üzerine bazı düşüncelerimi ifade etmiştim. Doğaldır ki, o konu daha çok su kaldırır. Ama vakit ve enerji kısıtlı olunca, insan ister istemez bir öncelikler sıralaması yapmak zorunda kalıyor ve o nedenle de buraya koyacağım ufak bir ek dışında şimdilik bu kadar Kürt meselesi bence yeterli.

Birkaç bölümünü yayınladığım ve çok daha uzun süreceği belli olan bir Cengiz Çandar dizisini de yarım bıraktım. Yapacak bir şey yok, röportajın kendisi de çok uzundu ve önemliydi. Onun bölümlerini de hazırladıkça araya katmaya çalışacağım.

Büyük Yenilgi

Kim ne derse desin, PKK’nın kent gerillası (?) saldırısı, binlerce gencin kanına mal olmuş bir yenilgidir. İddialarına göre dağ kadrosu bu saldırıya katılmamış. Ama bu yenilginin, o kadroda da ne gibi etkileri olacağını ileride göreceğiz. HDP ile ilgili sonuçlar ise bence daha da vahim olacak. Eğer parti olarak varlığını koruyabilirse ya da dokunulmazlıklar nedeniyle yemesi mukadder darbeyi yeni kadrolarla karşılayabilirse, belki şu veya bu desteği sağlayıp barajı geçebilir. Ama hiçbir durumda, bir kez daha Türkiye’nin partisi olma iddiasında bulunamayacaktır.

Üzülerek şunu da belirtmek istiyorum, zaten kanımca çok

Fuat Avni'nin son tweetleri çok ürkütücü

olağandışı bir gelişme olmadığı takdirde, ülkede bir daha doğru dürüst bir seçim yaşanamayacaktır. Bunun tek istisnası, belki çok kısa süre içinde yapılacak bir sürpriz seçim olabilir. Süre ne kadar uzarsa, seçimin düzgün ve dürüst olma ya da yapılma olasılığı azalacaktır. (Bak.Fuat Avni).

Asıl konumuza geçmeden önce, bu yenilginin olası ya da olması gereken başka sonuçlarına da biraz daha eğilmek istiyorum. AKP veya diğer meşru partiler açısından değil, özellikle PKK ve dolayısıyla HDP açısından.

Parti İçi Demokrasi (?)

Adında “parti” (Partiya Karkerên Kurdistanê) sözcüğü geçen bir örgütlenme olarak PKK’nın bir takım demokratik karar mekanizmalarına sahip olması gerekir. Partide böylesi bazı organların ismen var olsalar bile fiilen etkili olmadıklarını biliyoruz. Ama ne olursa olsun, hiçbir örgüt bu ağırlıkta bir yenilgiyi sessiz sedasız, içinde bazı hesaplaşmaları yapmadan geçiştiremez. Sonuçta 7000 civarında genç kaybedilmiştir. Bu kadar büyük stratejik ve taktik hataların sorumlularının mutlaka sorgulanması, özeleştiri vermesi ve hatta cezalandırılması gerekir.

Şimdi geldik bu konuda, çok sevdiğim bir ifadeyle, “zurnanın zırt dediği yere”. Ne demiştik? Bu mekanizmalar partide olsalar bile düzgün çalışmıyorlar. O zaman geriye bir yol kalıyor: (Dağda) saray darbesi.

Bu işten PKK içinde yara almadan çıkacak tek unsur, bence Öcalan’dır. Ben TC derin devletinin yerinde olsam, Öcalan’ın kısa bir süre için bile olsa sesini ve sözünü Kandil’e eriştirebilmesine olanak tanırdım. Çünkü isyanı destekleyeceği hesaplanmışken şehirleri terk eden binlerce insan, TC devleti karşısında onun da elini zayıflattı. O da birileriyle bunun hesabını görmek isteyecektir.

Bir diğer ihtimal, dağ yönetiminde bir değişiklik olmaksızın, her şeyin eskisi gibi devam etmesidir. O takdirde PKK’nın parti adını taşıyabilecek bir örgüt olamadığı, lider kadrosundakilerin de “savaş baronu” (warlord) olarak adlandırılmaları gerektiği ortaya çıkacaktır. Buraya biraz mizah katmak istedim. Dünyadaki farklı gerilla örgütlerinin şefleriyle, PKK’nınkileri görüntü olarak karşılaştırmak bile, bu baron tanımlamasını haklı çıkarabiliyor.

PKK dağ kadrosu liderleri

Bu analizleri yaparken, PKK'ya ilişkin dış faktörleri adeta es geçtiğimin farkındayım. Onlar katılırsa iş çok uzar. Aslında bırakalım, PKK ve HDP ne yaparlarsa yapsınlar. Bu yenilginin beni çok ilgilendiren ve bence toplum açısından son derece zararlı bir yanı daha var. Geçen iki yazıda ve yukarıda Kürt hareketinin uğradığı yenilgiden bahsettim. 

Bugüne kadar kimse bir zaferden bahsedemediğine göre, bu yenilgi tespiti doğru. Ama kabul edilmesi gereken bir realite daha var ki, kimse yenilgiyi sevmez. Bu kurala bir örnek.

Yenik YAE’ci

Bir YAE’ci düşünelim. O kör olasıca referandumda şeytana uymuş, (kandırılmış ya da aslanlar gibi göğsünü gere gere) “evet” demiş, bir sürü insanın saldırısına uğramış, yol göstericilerinden bir ses, bir ışık alamamış, ikircikte kalmış, son anda kendini Kürt hareketinin güçlü ve güvenli kollarına atmış bir kardeşimiz.

Başlangıçta seçim sonuçlarıyla başarılı olmuş bu Kürt hareketinin, aklının ermediği bazı operasyonlarla içeriden darbe yemiş olması nedeniyle şaşırmış (ihanete uğramış demiyorum, çocuğa ağır gelebilir), sivil halka karşı, savunmakta çok zorlanacağı, bombalı eylemlere neredeyse ortak olmak durumunda kalmış, bu arada yine kahrolasıca birilerinin eleştiri saldırısına uğramış bir kardeşimiz.

Ne yapabilir şimdi? Adeta her tarafı pislenmiş bir çember tutuyor elinde. Acele bir durum muhasebesi yapıyor. Hangi tarafta yer tutarsa, daha az zarar görebilir? Nereye zıplarsa, biraz yıpransa bile ileride daha rahat edebileceği bir pozisyon alabilir? Kürt ya da Kürtçü olarak kalabilmesi çok zor. YAE karşıtları da henüz “Liberal İhanet”i unutmamışlar, Merdan’ın kitabı hala yeni baskı yapıyor. Hesap vermeden oraya da sızmak zor. Ayrıca hala bir sürü YAE karşıtı da “yerli yersiz” (!) her konuyu dönüp dolaşıp bu YAE meselesine bağlıyorlar. Özeleştiri diye tutturuyorlar.

Tabii ki, bu YAE’ci kafanın nasıl çalıştığını bilebilmek, sağlıklı bir yorumda bulunabilmek zor. Tarihsel bir çizgisi de olmadığı için, başarılı olduğumuz “niyet okuma” özelliğimizden de yararlanamıyoruz. Ancak yaptıklarına bakarak çeşitli tahminlerde bulunabiliriz.

Yalnız önce ufak bir tasnifleme yapmak gerekiyor. Kahramanımız, YAE’ci zümrenin o erişilemez, dokunulamaz (hani Merdan’ın kitabında her birine ayrı bölüm ayrılmış olan) katına mensup değil. O, biraz daha alt kademelerden. Yukarıya bakıyor, orada en ufak bir rahatsızlık göremiyor. Oradaki insanlar ya çok tecrübeli ya da yüzsüze bağlamışlar. Zaten günlük hayatın içinde (fanuslarında korunduklarından) YAE karşıtlarıyla birebir muhatap olmak zorunda değiller. Ayrıca eleştirilerden etkilenecek tıynete sahip olsalardı ya da kendilerini o kadar elit görmeselerdi, Merdan Yanardağ’ın kitabı üzerine bir yerlerde iki üç kelam ederlerdi. Bildikleri, söyledikleri “niyet mi okuyacaktık, o günkü koşullarda haklıydık” vb. yaveler.

YAE’ci: “Heeey, sen de beni unuttun!”

Haklı, lafa daldım, bizim “yenik YAE’ci” kardeşimizi unuttum. Ama ben yukarıda unuttum hiç olmazsa. Onun liderleri onu aşağıda bir yerlerde unuttular ve korumak ya da yol göstermek için tek bir cümle bile yazmadılar.

Bir konuyu baştan belirlemekte fayda var. Yenilen, terkedilen, yalnız kalan YAE’cilere yardım kulübü filan kurma iddiasında, hele hele de niyetinde hiç değilim. Ne ettirip, nereye gitmeleri konusunda da fikir verecek değilim. Benim derdim, son zamanlarda bu bozuk psikolojileri nedeniyle yine sağda solda başını çıkartıp, güfteleri “yeter artık bu YAE meselesi” gibi sözlerle başlayan, “çatlak zurna saz semaileri” icracılarıyla.

Kim Bunlar?

Son günlerde farklı dergilerde, internet sitelerinde hatta Facebook’ta bu “yalnız, yenik YAE’ciler”in bazı yazılarına rastladım. Besteleri arasında ufak farklar vardı, ama güfteleri hep aynıydı. Sayıları bir, ikiyle kısıtlı kalsaydı, üzerinde durmazdım. Ama yaygınlaşma belirtilerini fark edince kendimi müdahale zorunda hissettim. Önce biraz (otantik) genel kültür.

İşte bu tatlı şeylere culuk deniyor

Ülkemizin belli bölgelerinde hindiye “culuk” denir. Birçok bölgede de hindi yavrusu ¨culuk¨ olarak adlandırılır. Ben bu kelimeyi, herhalde söylenişinden dolayı, çok severim.

Şimdi özellikle Facebook’ta YAE yandaşı (dolayısıyla anti-YAE karşıtı) yazılar yazan, postlar açan bu yenik YAE’ciler, bence kendilerini aklamak ya da kalabalığın içinde kaybetmek için, büyük bir hata yapıyorlar. Çünkü her yazıları, bir dolu küçük culuğun destekleme akınına uğruyor. “Bakın, yalnız değiliz. Hala bizi destekleyenler var” diyebilmek için neden oluyorlar buna. E, adı üstünde. Bunlar henüz culuk. Saygı duydukları bazı ağaları ya da “ortanca” ağabeyleri yüzünden hep bu yanlışın içinde mi çırpınsınlar, yazık değil mi?

Gerçekten üzülüyorum, özellikle Facebook’ta yanıtlar, yorumlar cıyak cıyak canhıraş culuk bağırışlarıyla, feryatlarıyla doluyor. Yanlışlıkla bir YAE karşıtı, posta düşüp de tek kelime yazacak olsa, hepsi birden kanat çırparak yem kabına saldıran culuklar gibi onun üzerine saldırıp, güçlerinin (burada akıllarının demek doğru) yettiğince gagalamaya başlıyorlar. Facebook bunlarla dolu.

Böyle bir görüntü gerçek hayatta insana sempatik gelebilir. Ama siyasal ortamda benzerine çok rastladığımız, tarihten bir dolu örnek verebileceğimiz kötü ve acıklı bir durum aslında.

Elitler, kahramanlarımız gibi bir ya da iki alt kategoride sayılabilecek kişileri yönlendirmiş, iş bozulunca dokunulmaz köşelerine çekilip buncağızları ortada bırakmışlar. Bunlar da sağa, sola savrulmuş. Bu arada kendilerini sosyalist olarak görmelerine rağmen, o savrulma sırasında etnik siyasetlerin filan eline düşmüşler. Etnik siyasetler de bir sürü hataya düşmüş. Daha sonra bakmışlar, eski elitlerden ses yok. Gidebilecek başka yer de yok. Ne yapsınlar? “Belki birkaç culuk da biz buluruz” diyerek erişebildikleri yerlerde yazmaya başlamışlar.

Gelin Artık Vazgeçin, Hanımlar, Beyler!

Bu filmin çok daha kapsamlı versiyonlarını biz sol tarih boyunca çok defa seyrettik beyler! Yazıktır, günahtır, cinayattır! O culukları kandırmayı bırakın. Savunduklarınız yanlış. Bu yanlışın ispatlanması için zavallı RTE’nin daha ne yapması gerekiyor?

Adam, aynen Hitler’in Kavgam’da yaptığı gibi, tüm yapacaklarını ilk günden bu yana söyledi ve adım adım da yaptı. Bize kızdınız, ama biz niyet okumadık, yazılanları okuduk. Söylenenleri dinledik. Bize eskiden gelen gıcığınız ya da niyet okuyor olmamızdan nefretiniz sizi bu körlüğe yöneltti, tamam. Ama artık niyet okumalar filan da bitti, gerek kalmadı.

Lise öğrencileri bile aslanlar gibi ortaya çıktı. Onlar aydınlığa erişmek için istikballerini tehlikeye atmaktan çekinmezken, siz bir özeleştiri yapmadan yırtmak için taklalar atıyorsunuz. Hadi kendiniz attınız, culuklara neden eziyet ediyorsunuz, geleceklerini neden kendi karanlığınıza ortak etmeye çalışıyorsunuz?

Çok sabrettim. Gelecek yazıdan itibaren, çok ayıp olmayacağı durumlarda isim de vererek alıntılarla, bu culuk operasyonlarını deşifre edeceğim. O culukları etkilemekte ya da boş ortamlarda kendinizi aklamakta kullandığınız belagatinizi görelim.

Hodri meydan!

Ceterum censeo Carthaginem esse delendam.

“Bana soracak olursanız, Kartaca mutlaka yıkılmalıdır”.